Πώς τα Bars βοήθησαν στη διαμόρφωση του κινήματος ΛΟΑΤΚΙ+

Χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να είμαστε εδώ που βρισκόμαστε τώρα και απομένουν ακόμη πολλά να κάνουμε. Ο μήνας υπερηφάνειας είναι μόνο η κορυφή του ιστορικού παγόβουνου όσον αφορά το τι έπρεπε να περάσει η ΛΟΑΤΚΙ+κοινότητα για να επιτύχει την αναγνώριση και τον σεβασμό που της αξίζει.

Όλα ξεκίνησαν έξω από ένα bar. Ο καθηγητής Daniel Hurewitz, από το New York Hunter College, πήρε το Campari Academy σε ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα από τα σημαντικότερα γεγονότα της κουλτούρας κατανάλωσης αλκοόλ της Νέας Υόρκης, που οδήγησαν να αποτελέσουν τα bar τον ακρογωνιαίο λίθο στην εξέλιξη του γκέι κινήματος: «Τα bar λειτουργούσαν όπως οι εκκλησίες σε άλλους πολιτισμούς για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Με τον καιρό εξελίχθηκε η σημασία της σχέσης ελευθερίας και στέκι».

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν bar κυρίως για άνδρες, τροφοδοτώντας μια υποκουλτούρα εργένηδων που κυριαρχούσε στα σαλόνια. «Η οικονομική επανάσταση επέτρεψε στους άνδρες να ζουν μόνοι, τουλάχιστον το πενήντα τοις εκατό του ανδρικού πληθυσμού στη Νέα Υόρκη ήταν άγαμοι. Τα σαλόνια ήταν η ανταμοιβή τους», σχολιάζει ο Hurewitz. Τα bar περιλάμβαναν ψυχαγωγία και παρέα: ποτό, χαρτιά, παιχνίδια, συνομιλία. Αυτά τα μέρη ήταν σημεία όπου οι άνδρες μάθαιναν για δουλειές, διαμονή, πολιτική: «Η κοινωνική ζωή της εργατικής τάξης ευδοκιμούσε στα σαλόνια και τα μέλη της έδειχναν εκεί την αρρενωπότητά τους, είτε κερδίζοντας σε παιχνίδια είτε αγοράζοντας ποτά». Περιστασιακά, γυναίκες έμπαιναν στα σαλόνια. Ήταν εμπορικές εργάτριες του σεξ.

Τα bar ήταν στην πραγματικότητα μέρη όπου προσφέρονταν η οικεία επαφή. Μεταξύ των ανθρώπων που ήταν διαθέσιμοι για σεξ με τους άντρες υπήρχαν οι λεγόμενες «νεράιδες». Άνδρες ντυμένοι γυναίκες. Ο Hurewitz προσθέτει, «Οι θαμώνες των σαλονιών δεν λάμβαναν απαραίτητα υπόψη το φύλο του συντρόφου για τη νύχτα, εφόσον το άτομο με το οποίο έκαναν σεξ χαρακτηριζόταν ως θηλυκό. Υπήρχαν bar στο Lower East Side ειδικά σχεδιασμένα για να βρίσκουν νεράιδες. Ήταν γνωστές φιγούρες εκείνη την περίοδο. Δεν αγαπήθηκαν, αλλά έγιναν αποδεκτοί».

Οι ιδιοκτήτες εστιατορίων και κλαμπ, που μυρίστηκαν την ευκαιρία, άρχισαν να προβάλλουν τον εαυτό τους ως ανοιχτό στο να έχουν performers που δεν συμμορφώνονται με το φύλο. Πιθανώς ο πιο επιτυχημένος εκείνη την εποχή ήταν ο Jean Malin: γιος μεταναστών, είχε προσπαθήσει να δουλέψει στο Broadway ως drag act, λίγο πολύ απέτυχε, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1930 προσκλήθηκε να γίνει Master of Ceremonies σε ένα speakeasy που ονομάζόταν Club Abbey. «Οι διοργανωτές είδαν ότι το να έχεις έναν τέτοιο ερμηνευτή ως κύριο αξιοθέατο προσέλκυε πλήθος. Δεν θα εμφανιζόταν ως γυναίκα μιμητής, αλλά ως (λεγόμενο τότε) «pantsy», όρος που σήμαινε γκέι. Έκανε πλάκα και αστειευόταν με τους καλεσμένους, σχεδόν σαν μία drag queen στις μέρες μας. Ήταν μια παράσταση.» Όπως έγραψε ο Arthur Pollock της Brooklyn Daily Eagle στη στήλη του, «Δεν ξέρω τι είναι ο Jean Malin, αλλά είναι έξυπνος». Ο Malin πέθανε κοντά στα 30 του σε τροχαίο ατύχημα λίγα χρόνια αργότερα, καθιστώντας αδύνατο για τις επόμενες γενιές να κατανοήσουν πλήρως τον αντίκτυπό του.

Όταν οι νεράιδες και τα «pantsy» έγιναν μέρος της κοινωνίας, τα πράγματα άλλαξαν απότομα. Το 1933 ο νόμος Volstead ανατράπηκε επίσημα, σηματοδοτώντας το τέλος της ποτοαπαγόρευσης. Αυτό οδήγησε σε νέους κανόνες για τα μέρη που ήθελαν να (ξανά)ανοίξουν. Για να διατηρήσει ένα bar την άδεια πώλησης αλκοόλ, ο σεξουαλικός αμοραλισμός δεν επιτρεπόταν. «Η ομοφυλοφιλία συγκεκριμένα δεν επιτρεπόταν, διαφορετικά το bar θα έκλεινε. Ξεκίνησε μια νέα φάση, όπου η διαχωρισμένη νυχτερινή ζωή ήταν σε δράση. Οι ομοφυλόφιλοι ήταν δεσμευμένοι σε συγκεκριμένα παράνομα bar, τα οποία διοικούσαν άνθρωποι που είχαν χάσει τη δουλειά τους με το τέλος της ποτοαπαγόρευσης. Οι συλλήψεις και οι επιδρομές ήταν καθημερινά γεγονότα και η queer νυχτερινή ζωή έγινε πολύ πιο επικίνδυνη».

Μέσα σε αυτές τις κρυφές τοποθεσίες, ωστόσο, ζήσαμε καλές στιγμές και γεννιόταν μια ισχυρή κοινότητα. «Όλοι όσοι πήγαιναν σε αυτά τα bar αντιμετώπιζαν κινδύνους. Έτσι, ο διαχωρισμός έφερε τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι η αντιμετώπιση των κινδύνων θα τους επέτρεπε να συναντήσουν άλλα άτομα που μοιράζονταν τις ίδιες πεποιθήσεις και την ταυτότητά τους. Η αλληλεγγύη και η πολιτική συνείδηση καλλιεργούνταν σε αποκλειστικά bar και ολόκληρη η ομοφυλοφιλική κοινότητα δυνάμωσε. Οι γκέι και οι λεσβίες δένονταν, πολύ συχνά επειδή βασίζονταν ο ένας στον άλλο και προσποιούνταν ότι ήταν στρέιτ ζευγάρια, αν γίνονταν επιδρομές».

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 έγινε η πρώτη δημόσια διαμαρτυρία για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων, με επίκεντρο την επιτρεπόμενη είσοδο σε δημόσιους χώρους μελών ΛΟΑΤΚΙ+. Η ενέργεια, η επίγνωση, η αλλαγή που συνέβη, όλα συγχωνεύτηκαν το 1969: «Μπορούμε εύκολα να πούμε, ένα bar είναι όπου το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+αναπτύχθηκε πραγματικά. Το Stonewall Inn, στο Greenwich Village, ήταν το σπίτι των διάσημων πλέον Stonewall Riots. η ομοφυλοφιλική κοινότητα βρήκε το θάρρος και την υπερηφάνεια να σταθεί ενάντια στην κακοποίηση των αρχών επιβολής του νόμου που υπέφεραν συνεχώς, και ξεκίνησε μια επανάσταση. Οι Riots είναι ο λόγος που γιορτάζεται το Pride κάθε χρόνο, είναι η αποφασιστικότητα να έχουμε έναν αναγνωρισμένο χώρο στο κοινό.

Τα bar είναι οι χώροι συγκέντρωσης όπου σχηματίζεται οποιαδήποτε κοινότητα και διαμορφώνεται η αίσθηση του ανήκειν. «Το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ+βρίσκει τα bar ως σημεία αναφοράς, την καρδιά των γκέι γειτονιών. Το στάδιο από το οποίο μπορείς να διεκδικήσεις το σωστό. Ήταν η επιθυμία να μείνεις μόνος, στην αρχή. Στις μέρες μας, είναι μια επιθυμία να σε υπολογίζουν και να σε εκτιμούν».